خسته ترینم....

عوام ذائقه‌ی پستی دارد. به مردار بیش‌تر مایل است تا خاویار. فاقد آن صبر و طاقتی که مستلزم شکوه طلوع لحظات عظیم است. عامه بزرگ‌تر و بیش‌تر را می‌خواهد. محروم از آن حس زیبایی‌شناسی که استخوان عریان به وجدش بیاورد. چشم عوام را فقط برق‌وزرق شاهانه خیره می‌کند. اما او که باید، در پاره‌لباس گدا نیز عظمت را درمی‌یابد. عامه قرابت نزدیکی با دزدی دارد. چه ترکیب اضافه‌ای! قرابت غریب... عامه می‌خواهد به دست بیاورد و باکی ندارد چگونه. این‌گونه است که می‌خواهد بدزدد اما نمی‌داند دولت خود بزرگ‌ترین و کاربلدترین و گردن‌گلفت‌ترین دزد است. عوام طماع! پس هرچه زودتر کارت‌ملی‌هایتان را بردارید و بشتابید به سوی ثبت‌نام خودرو که سود بزرگی در آن است. فقط بی‌زحمت وقتی می‌فهمید تاریخ تحویل هجده ماه بعد است، گریه و زاری نکنید. حال‌به‌هم‌زن‌ترین ویژگی قمارباز همین است و وقتی شما پشت آن صندلی می‌نشینید تمام این دوز و کلک‌های خرد و کلان را پذیرفته‌اید. نمی‌گویم مردانه ببازید که این خود نیازمند علو طبع است. همان چیزی که شما ندارید... خسته ترینم.......

عقربه‌ها را می‌ایستانی. مثل همین فعل، عجیب. می‌لغزی از میان میزها و نیکمت‌ها. به اندازه‌ی لغزش آدمی، معمولی. غافلگیرم کردی. کفش پاشنه‌بلند پایت نیست، خلخال پایت نیست، دامن حریر سیاه تنت نیست که خش‌خش کند. نه، به شق‌شق نمی‌اندازی‌ام. بوی وانیل می‌دهی، بوی نیم ساعت پس از گذاشتن کیک در مایکروویو. پیش‌بندت را سفت می‌کنی. اسمم را روی مچت خال نکوبیده‌ای. طالب آنی که آن نیست. طالب عشق بدون عشق، شهوت بدون شهوت، زیبایی بدون زیبایی. آن زیبایی را می‌خواهی که زوال‌ناپذیر باشد. نه تن به فساد دهد و نه به فنا. چنان لبالب از زندگی که سرریز می‌‌کنی و جاری می‌شوی و به حرکت در می‌آوری. موج در عطش لمس پای تو نمی‌سوزد. صخره به صلابتت رشک نمی‌برد. درخت سرسبزی را از تو نمی‌آموزد. کافی و بس. همین‌قدر که سیگار بر لبم بخشکانی و مجال بدهی که اندوه را از یاد ببرم؛ به اندازه‌ی پنج دقیقه؛ عقربه‌ها را می‌جنبانی... خسته ترینم.......